ساخت مسکن عمودی تراکم جمعیت را بالا می برد

تراکم جمعیت شاخصی است که نشان می دهد در یک مساحت مشخص، چند نفر زندگی می کنند و بر مبنای این شاخص می توان برای یک منطقه مسکونی اعم از شهر و یا حتی استان، در حوزه های گوناگون برنامه ریزی کرد.

حال، با توجه به تراکم جمعیت مذکور برای پروژه های مسکن ملی استان تهران، سوال اینجاست که این تراکم جمعیت بالا، چه مشکلاتی را برای افرادی که در آینده در این پروژه ها سکونت خواهند کرد به دنبال دارد؟

فرشید ایلاتی، کارشناس حوزه مسکن و شهرسازی در این باره می گوید: تراکم جمعیت مطلوب 60 نفر در هکتار است. تراکم جمعیت شهر تهران در حال حاضر بیش از 180 نفر در هکتار است و حتی در برخی مناطق این شهر، تراکم تا 210 نفر در هکتار هم می رسد.

این کارشناس حوزه مسکن افزود: با این حال بارگذاری های جدید جمعیتی که بناست در قالب پروژه های جدید مسکن ملی در استان تهران انجام شود، بعضاً تراکمی تا حدود 500 نفر در هکتار هم دارند. حال با یک مقایسه ساده در می یابیم که وقتی تراکم جمعیت یک منطقه 10 برابر استاندارد است، طبیعتاً کیفیت زندگی در این مناطق هم از سطح مطلوبی برخوردار نخواهد بود و بسیاری از شاخص های زندگی مطلوب را تحت الشعاع قرار می دهد.

ایلاتی افزود: پس بنابراین لازم است که متولیان امر، در مقدار زمین تخصیص داده شده به این پروژه ها تجدید نظر کنند و زمین های بیشتری را به این پروژه ها اختصاص دهند و از تعداد طبقات کمتری برای ساخت این پروژه ها استفاده کنند.

ایلاتی در پاسخ به این پرسش که علت اصرار مسئولان برای ساخت این پروژه ها به صورت متراکم چیست عنوان کرد: موضوعات مختلفی مطرح می شود. از موضوعات مربوط به آمایش سرزمینی گرفته تا ارجاع دادن به سندهای بالادستی و غیره. اما نکته قابل توجه این است که محدود ماندن شهر تهران و عدم الحاق زمین از اطراف به آن، موجب افزایش بیش از پیش ارزش زمین های این شهر می شود. افزایش قیمت زمین در تهران به معنای انحراف سرمایه گذاری در کشور است. اینگونه که به عنوان مثال، فردی که در شهرستان صاحب معدن است، ترجیح می دهد که معدن خود را فروخته و در تهران زمین بخرد چرا که می داند یقیناً سود خواهد کرد.

این کارشناس شهرسازی افزود: این نوع سرمایه گذاری حتی بسیاری از شرکت های تولیدی را نیز به سمت خود کشانده است چرا که تمایل دارند در شرایط تورمی برای خود پشتوانه ای فراهم کنند و این سیاست های غلط منجر به این شده است که زمین در تهران به یک کالای سرمایه ای تبدیل شود.

ایلاتی در ادامه عنوان کرد: بنابراین مسئولان نه تنها به سند آمایش سرزمینی عمل نکرده اند، بلکه در خلاف جهت آن حرکت کرده اند. شاهد آن هم این است که نتوانستند جذابیتی برای سایر نقاط کشور ایجاد کنند تا سرمایه گذاران، راغب به سرمایه گذاری در آن مناطق شوند. در واقع با باز نکردن کمربند اطراف تهران و عدم الحاق زمین به آن و نتیجتاً محدود نگه داشتن زمین های آن، یک سیاهچاله سرمایه گذاری در تهران ایجاد کرده اند که تنها بخشی از آن، سرمایه گذاری در حوزه ملک کلنگی و زمین است و بخش دیگر آن مربوط به خانه های خالی است؛ به طوری که عنوان کرده اند چیزی حدود 500 هزار خانه خالی در تهران وجود دارد.

این کارشناس صحبت های خود را اینگونه جمع بندی کرد: همه این موارد نشان می دهد که مسئولان، علی رغم داشتن ادعای حرکت در جهت آمایش سرزمینی و توزیع متناسب جمعیت در پهنه کشور، کاملاً در خلاف جهت آن حرکت کرده اند. بنابراین می توان اینگونه برداشت کرد که نتیجه بازنکردن کمربند تهران و عدم الحاق زمین به آن، حفظ ارزش سوداگرانه زمین های این کلانشهر است.